ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਕੁਝ ਗੀਤ

ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਕੁਝ ਗੀਤ

(1)

ਮਾਂ ਨੇ ਝਿੜਕੀ ਪਿਉ ਨੇ ਝਿੜਕੀ
ਵੀਰ ਮੇਰੇ ਨੇ ਵਰਜੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਏਧਰ ਕੰਡੇ, ਓਧਰ ਵਾੜਾਂ
ਵਿੰਨ੍ਹੀਆਂ ਗਈਆਂ ਕੋਮਲ ਨਾੜਾਂ
ਇਕ ਇਕ ਸਾਹ ਦੀ ਖਾਤਰ ਅੜੀਓ
ਸੌ ਸੌ ਵਾਰੀ ਮਰਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਸਿਰਜਾਂ, ਪਾਲਾਂ, ਗੋਦ ਸੰਭਾਲਾਂ
ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਰੱਤ ਆਪਣੀ ਬਾਲਾਂ
ਕੁੱਲ ਦੇ ਚਾਨਣ ਖਾਤਰ ਆਪਣੀ-
ਖ਼ਾਕ ’ਚੋਂ ਦੀਵੇ ਘੜਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਚਰਖਾ ਕੱਤਾਂ, ਸੂਤ ਬਣਾਵਾਂ
ਸੂਹੇ ਸਾਵੇ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹਾਵਾਂ
ਸਭ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਪਹਿਰਨ ਪਾਵਾਂ
ਆਪ ਰਹਾਂ ਮੈਂ ਠਰਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਬੂਟੇ ਲਾਵਾਂ, ਪਾਣੀ ਪਾਵਾਂ
ਸਿਹਰੇ ਗੁੰਦਾਂ, ਸੁੱਖ ਮਨਾਵਾਂ
ਜੇ ਕਿਸੇ ਰੁੱਖ ’ਤੇ ਪੀਂਘ ਝੁਟਾਵਾਂ
ਫੇਰ ਨਾ ਦੁਨੀਆਂ ਜਰਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਜੇ ਅੰਬਰ ਦਾ ਗੀਤ ਮੈਂ ਗਾਵਾਂ
ਸ਼ਿਕਰੇ ਰੋਕਣ ਮੇਰੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ
ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹੋਵਾਂ ਤੇ ਡਿੱਗ ਜਾਵਾਂ
ਰਹਾਂ ਮੈਂ ਹਉਕੇ ਭਰਦੀ
ਮੇਰੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਅੰਮੜੀ ਕਹੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਆਈ
ਸੱਸੂ ਕਹੇ ਬਗਾਨੀ ਜਾਈ
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਿਆ
ਧੀ ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਘਰ ਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

ਗੁੜ ਪੂਣੀ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ ਕੋਈ
ਨਾ ਕੋਈ ਹੁਕਮ ਤੇ ਨਾ ਅਰਜੋਈ
ਦੱਬਣ ਦੀ ਵੀ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਖੇਚਲ
ਜੰਮਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਰਦੀ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਗਦੀ ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀ

(2)

ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ
ਕਿੱਥੇ ਰੱਖ ਲਾਂ ਲਕੋ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਕਣਕੇ

ਸੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ
ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਲਹੂ ਵੀ ਪਿਆਲਿਆ
ਮੇਰੀਏ ਰਕਾਨ ਫ਼ਸਲੇ
ਦੋ ਪੈਰ ਨਾ ਤੁਰੀ ਹਿੱਕ ਤਾਣ ਕੇ
ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ…

ਸਾਉਣੀ ਦੀ ਕਮਾਈ ਸਾਰੀ ਤੇਰੇ ਸਿਰੋਂ ਵਾਰ ’ਤੀ
ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਫੜਿਆ ਉਧਾਰ ਵੀ
ਕਾਹਦੀ ਤੈਨੂੰ ਘਾਟ ਰਹਿ ਗਈ
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਵਿਖਾਉਂਦੀ ਬਣ-ਠਣ ਕੇ
ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ…

ਮਸਾਂ-ਮਸਾਂ ਹੋਈ ਏਂ ਤੂੰ ਸਾਵੀ ਤੋਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਨੀ
ਦੇਖਣੇ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਤੇਰਾ ਤਰਸੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਨੀ
ਮੰਡੀਆਂ ਤੋਂ ਨਿੱਤ ਪੁੱਛਦੇ
ਕਦੋਂ ਆਉਣਗੇ ਸੋਨੇ ਦੇ ਮਣਕੇ
ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ…

ਵਾਹੀ ਤੇ ਬਿਜਾਈ ਕੀਤੀ ਗੋਡੀ ਤੇ ਸਿੰਜਾਈ ਨੀ
ਰੁੱਸ ਗਈਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਜਦੋਂ ਪੈਣੀ ਸੀ ਵਢਾਈ ਨੀ
ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਘਟਾਵਾਂ ਕਾਲੀਆਂ
ਦਾਣੇ ਜਦੋਂ ਸਿੱਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਛਣਕੇ
ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ…

ਸੁਣ ਰੱਬਾ ਸੁਹਣਿਆਂ ਵੇ ਸੋਹਣੀ ਰੁੱਤ ਮੋੜ ਦੇ
ਕਣਕਾਂ ਕੁਆਰੀਆਂ ਨੂੰ ਘਰੋ-ਘਰੀ ਤੋਰ ਦੇ
ਕਿਹੜਾ ਤੇਰੇ ਪੈਰ ਘਸਦੇ
ਆ ਜਾ ਖੇਤਾਂ ’ਚ ਸੁਨਹਿਰੀ ਧੁੱਪ ਬਣ ਕੇ
ਰੁੱਤ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਈ
ਕਿੱਥੇ ਰੱਖ ’ਲਾਂ ਲਕੋ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਕਣਕੇ…

(3)

ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦੀ ਵੀ ਹੂਕ ਸੁਣ ਗਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ

ਬਹਿ ਕੇ ਬੇਲਿਆਂ ’ਚ ਕੀਹਨੂੰ ਰਾਗ ਮਾਰਵਾ ਸੁਣਾਵੇਂ
ਤੇਰਾ ਰੁੱਸ ਗਿਆ ਕੌਣ ਦੱਸ ਕੀਹਨੂੰ ਤੂੰ ਮਨਾਵੇਂ
ਆਪ ਰੋਂਦਿਆਂ ਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਰਵਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਦਿਨ ਡੁੱਬਿਆ  ਤੇ ਜਗੇ ਦਰਗਾਹਾਂ ’ਤੇ ਚਰਾਗ਼
ਡੂੰਘਾ ਹੋਇਆ ਦੁੱਖਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਹੋਰ ਵੀ ਵਰਾਗ
ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾ ਵੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਜਗਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ

ਪਾਉਂਦੇ ਸੀਨਿਆਂ ’ਚ ਛੇਕ ਤੇਰੇ ਲੰਮੇ-ਲੰਮੇ ਵੈਣ
ਤੇਰਾ ਸੁਣ ਕੇ ਅਲਾਪ ਭਰੇ ਕਬਰਾਂ ਨੇ ਨੈਣ
ਸੁੱਤੀ ਰਾਖ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਅਗਨੀ ਜਗਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ

ਸੌਂ ਗਏ ਰੁੱਖਾਂ ’ਤੇ ਪਰਿੰਦੇ, ਘਰੀਂ ਮੁੜੇ ਹਾਲੀ ਪਾਲੀ
ਪਹਿਰ ਬੀਤ ਗਏ ਕਿੰਨੇ ਤੂੰ ਨਾ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ
ਤੂੰ ਵੀ ਮੰਨ ਕਦੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਨਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ

ਆਉਣ ਘੁੰਮ-ਘੁੰਮ ਰੁੱਤਾਂ, ਰੰਗ ਖਿੜਦੇ ਹਜ਼ਾਰ
ਤੂੰ ਵੀ ਵੰਝਲੀ ’ਤੇ ਛੇੜ ਹੁਣ ਰਾਗ ਮਲਹਾਰ
ਤੂੰ ਵੀ ਨੱਚ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਨਚਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਬਹਿ ਕੇ ਰੁੱਖ ਥੱਲੇ ਵੰਝਲੀ ਵਜਾਉਂਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰਾ

(4)

ਕੀ ਮਿੱਟੀ ਸੰਗ ਰੁੱਸਣਾ ਅੜਿਆ
ਕੀ ਪਾਣੀ ਸੰਗ ਲੜਨਾ
ਆਖਰ ਇੱਕੋ ਆਵੇ ਪੈਣਾ
ਇੱਕੋ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੜਨਾ

ਡੂੰਘਾ ਹੋਈ ਜਾਵੇ ਦਿਲ ਦਾ ਵਰਾਗ ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਦੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ ਜੋਗੀਆ

ਰਹਿਗੀ ਮੱਠੀ-ਮੱਠੀ ਅੱਗ, ਹੋਇਆ ਨੀਵਾਂ ਨੀਵਾਂ ਪਾਣੀ
ਪਾਈ ਜਾਣ ਵੇ ਵਿਗੋਚੇ ਸਾਡੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਹਾਣੀ
ਕਿਰੇ ਪੱਤਾ ਪੱਤਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬਾਗ਼ ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਦੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ ਜੋਗੀਆ

ਖੌਰੇ ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਮਲਾਹ, ਕਿੱਥੇ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਡੇਰੇ
ਗਲ ਕੰਢਿਆਂ ਦੇ ਲੱਗ, ਹੰਝੂ ਬੇੜੀਆਂ ਨੇ ਕੇਰੇ
ਸੁੰਨੇ ਪੱਤਰਾਂ ’ਤੇ ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਕਾਗ  ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਦੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ ਜੋਗੀਆ

ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਜੋਗੀਆ ਵੇ ਕਿੱਥੇ ਉੱਡ ਗਈਆਂ ਡਾਰਾਂ
ਵੇ ਉਹ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੇ ਹੋਏ ਗੱਭਰੂ ਤੇ ਨਾਰਾਂ
ਕਿੱਥੇ ਮਿਲਦਾ ਏ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਹਾਗ ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ ਜੋਗੀਆ

ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਵੇ ਸੰਯੋਗ ਤੇ ਵਿਯੋਗ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ
ਕਿੱਥੇ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੇ ਦਿਨ ਕਿੱਥੇ ਛੁਪ ਜਾਣ ਰਾਤਾਂ
ਕਿਵੇਂ ਜਾਗਦੇ ਨੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਭਾਗ ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ  ਜੋਗੀਆ

ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਜੋਗੀਆ ਵੇ ਜੋਗੀ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਕੀ ਏ
ਦੱਸ ਧੂਣੀਆਂ ਦੇ ਓਹਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਰੋਣ ਵਿੱਚ ਕੀ ਏ
ਜੇ ਨਾ ਮੱਥੇ ਵਿੱਚ ਮਣੀ, ਕਾਹਦਾ ਨਾਗ ਜੋਗੀਆ
ਮੈਨੂੰ ਬੀਨ ’ਤੇ ਸੁਣਾ ਦੇ ਪੱਕਾ ਰਾਗ ਜੋਗੀਆ

(5)

ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ, ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ
ਰਹਿਗੇ ਮੇਰੀਆਂ ਤਾਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ’ਤੇ ਪੱਤੇ ਟਾਵੇਂ ਟਾਵੇਂ

ਵੇਲਾ ਖੋਹ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਰੁੱਖਾਂ ਦਾ ਗ਼ਰੂਰ
ਛੱਡ ਆਲ੍ਹਣੇ ਪੰਖੇਰੂ ਕਿਤੇ ਉੱਡ ਜਾਂਦੇ ਦੂਰ
ਦੱਸ ਉੱਜੜੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਕਿਹੜੇ ਹੁੰਦੇ ਸਿਰਨਾਵੇਂ
ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ

ਮੇਰੀ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚੋਂ ਖਿੜਦੇ ਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਫੁੱਲ
ਮੈਥੋਂ ਮੋੜਿਆ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇਰੇ ਪਾਣੀਆਂ ਦਾ ਮੁੱਲ
ਕਾਹਦਾ ਰੰਜ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵੇਂ
ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ

ਹਰ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਤਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕੀ ਹੁੰਦੀ ਰੇਤ
ਸਦਾ ਵਰ੍ਹਦੇ ਨਾ ਸਾਉਣ, ਸਦਾ ਖਿੜਦੇ ਨਾ ਚੇਤ
ਵੇ ਤੂੰ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ਕੱਲਰਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਹੰਢਾਵੇਂ
ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ

ਪੈਂਦਾ ਭਰੀਆਂ ਜੁਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਕ-ਬੁਕ ਬੂਰ
ਪੱਕੀ ਅਉਧ ਵਿੱਚ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ’ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਨਾ ਅੰਗੂਰ
ਰੋਮ-ਰੋਮ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਠਦੇ ਨੇ ਦਰਦ ਬੇ-ਨਾਵੇਂ
ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ

ਓਸ ਧਰਤੀ ਦੀ ਖ਼ੈਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦੁਆਵਾਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਨੇ ਸੁਹਣਿਆਂ ਵੇ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਛਾਵਾਂ
ਤੇਰੇ ਕੂਲਿਆਂ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਰਸਤੇ ਸੁਖਾਵੇਂ
ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਬੀਬਾ ਉੱਠ ਕੇ ਤੂੰ ਚਲਾ ਗਿਓਂ ਛਾਵੇਂ

 ਮੋਬਾਈਲ: 98555-44773

Thanks for Reading this. Like us on Facebook https://www.facebook.com/shivbatalvi and Subscribe to stay in touch.